Popcorn, maismeel, patat en maisbier...

Beste allemaal,

Het is weer eens tijd voor een nieuw bericht van de Hustlers in Afrika!! Wij kunnen bij deze weer melden dat alles prima met ons gaat. Wij hebben onze plannen flink omgegooid in Malawi, zie hieronder voor meer info. Natuurlijk willen wij jullie weer bedanken voor de enthiousaste reacties, vooral Izaak met zijn korte en bondige bericht ;-)

Ons laatste serieuze bericht was in Zuid-Tanzania. Na nog een week fietsen en een pittige klim van ca. 1500 meter arriveerden we in Malawi. Dit land wordt in reisgidsen ‘het warme hart van Afrika’genoemd, door de vriendelijke en gastvrije mensen. De mensen die de reisgidsen maken hebben blijkbaar nog nooit met de fiets door dit land gereisd. Zodra we het land binnenkwamen begonnen de kinderen op zeer agressieve wijze ‘GIVE ME MONEY’ te schreeuwen. Dit kun je prima negeren als je het 20x per dag hoort, maar als je het 1000x per dag hoort wordt je er aardig gek van. Gesprekken met volwassenen eindigen vrijwel standaard met de vraag of wij niet onze fiets aan hun kunnen geven als we terugvliegen naar Nederland, of dat ze een een fietstas mogen hebben. Op basis van onze ervaringen verdienen Tanzania en vooral Marokko de eer ‘het warme hart van Afrika’.

De mensen vielen dus nogal tegen, maar dit werd ruimschoots gecompenseerd door fantastische landschappen rondom Lake Malawi. Dit meer is onderdeel van de Rift Valley, een geologische breuk die van Turkije tot Mozambique strekt. Lake Malawi is langer dan 500 km en wordt omgeven door steile kliffen en het was indrukwekkend om hierlangs te fietsen. We kregen behoefte aan rustdagen en blank gezelschap, dus besloten we wat rustdagen in te bouwen langs een van de Lodges langs het meer. Hier ontmoetten we 3 noren die tevens met een fietsreis bezig zijn, mochten jullie denken dat wij gek zijn, deze gasten fietsen van Noordkaap in Noorwegen naar Kaapstad. Een tocht van ca. 20.000 km en 1 jaar fietsen. Het klikte bijzonder goed met hun en we besloten een tijdje samen te fietsen.

Zo zijn we met hun door door Malawi naar Zambia gefietst. Het oosten van Zambia staat er om bekend dat het nogal onderontwikkeld is. Dat merkten wij vooral doordat het eten nogal eenzijdig was. In de restaurants was alleen maar nsima te krijgen. Dit is maismeel gemengd met water en na 2x heb je deze maaltijd wel gezien. Andere varianten met mais zijn popcorn en niet te vergeten, maisbier.

In de dorpjes maakten we weer de meest bizarre dingen mee. Zo kwam tijdens een rustpauze een vrachtwagen aanrijden met 3 m³ maisbier. Ze stoppen dan langs de kroegen om de jerrycans weer op te vullen met maisbier. Ook al is het maandagochtend, iedereen gaat gelijk als een gek aan het maisbier, zelfs kinderen die nog maar net kunnen lopen....

Voor andere maaltijden moet je eerst zelf op de markt rijst, groenten en eieren kopen en vervolgens de ingredienten aan het restaurant geven. Dit levert weer interessante situaties op. Zo kwamen we erachter dat het restaurant nog geeneens de helft onze groenten had gebruikt. ... Afrikaanse logica.

In Oost-Zambia bleef ons hoofdvoedsel nsima, vette eieren en patat. Het werd hoogtijd dat we de hoofdstad bereikten omdat onze magen begonnen te protesteren vanwege het vette en eenzijdige eten.

Na een paar rustdagen in Lusaka, de hoofdstad van Zambia zetten we koers richting Livingstone. Wat bekend staat om de Victoria Falls, een interessant spektakel waar een rivier vergelijkbaar met de Rijn, over een breedte van 1,3 km ca. 100 meter naar beneden valt.

In Livingstone stonden Anton en ik voor de keuze om door te fietsen naar Kaapstad en kort daarna terug te vliegen naar NL, of hier stoppen en nog een paar weken aan het strand Mozambique te vertoeven. Na 5,5 maanden fietsen hebben we het fietsen eigenlijk wel gezien, ironisch genoeg hadden we op onze laatste fietsdag de 10.000 km grens gehaald. Dus na een paar gestoorde afscheidsfeesten in Livingstone namen we met pijn in ons hart afscheid van de Noren en onze fietsreis.

Van Livingstone zijn we naar Johannesburg gevlogen, waar de WK-finale plaats vond. Wij hadden het voornemen om flink te gaan feesten als NL won, maar het mocht helaas niet zo zijn....

In Zuid-Afrika  is het vooral voor Anton erg wennen om weer in de westerse wereld te zitten. In het echte afrika leef je vaak zonder zorgen en als het vandaag niet gebeurd dan is er altijd nog een een volgende dag. Johannesburg lijkt een soort van gevangenis, met hoge electronise hekken, overal beveiling en vooral niet voor rood stoppen als je s’nachts door de stad rijd. We hebben veel zin om naar Mozambique te gaan zodat we afscheid kunnen nemen van het echte warme afrika. Morgen verwachten we in Mozambique te arriveren en dan wacht ons nog ruim 2 weken surfen, snorkelen en duiken. Dus wij hoeven ons niet te gaan vervelen....

Aankomst Anton in Nederland - 3 augustus / Aankomst Niels in Nederland   - 8 augusus

De gebroeders de Hulsters mogen niet samen vliegen omdat we anders te iritant worden in het vliegtuig ;)